Po društvo poguban spoj: Intelektualci i socijalizam
1. Uzimam zdravo za gotovo da ova publika poznaje pomalo provokativan (zbog nemilosrdne generalizacije), ali veoma moćan i važan, sada već 56 godina star, članak “Intelektualci i socijalizam”. Ovaj auditorijum sigurno, takođe, zna da ga je napisao F. fon Hajek i da je objavljen u veoma konfuznoj i veoma prosocijalističkoj eri nakon Drugog svjetskog rata, kada je na svom vrhuncu bilo preovlađujuće opšte vjerovanje u koristi društvenog inžinjeringa i ekonomskog planiranja, kao i nevjerovanje u slobodno tržište.
Pretpostavljam da se mnogi od nas i još uvijek sjećaju Hajekove definicije intelektualaca (mi bismo danas vjerovatno rekli javnih intelektualaca) kao “profesionalnih prodavaca ideja iz druge ruke”, koji su ponosni što “ne posjeduju specijalno znanje o bilo čemu posebnom”, koji ne preuzimaju “direktnu odgovornost za praktične poslove”, za koje nije potrebno da “čak budu posebno inteligentni” da bi izvršili svoju “misiju”. Hajek tvrdi da su oni zadovoljni time da budu “posrednici u širenju ideja” originalnih mislilaca običnom svijetu, za koji smatraju da nije na njihovom nivou.
Hajek je prije više od pola vijeka – što znači prije sadašnje dominacije elektronskih medija – bio svjestan ogromne moći intelektualaca u formiranju javnog mnjenja i upozorio nas da je samo “puko pitanje vremena dok pogledi intelektualaca ne postanu vladajuća snaga politike”. To je isto toliko tačno danas kao i u vrijeme kad je napisano.
Pitanje je koja je vrsta ideja omiljena kod intelektualaca?
Pitanje je da li su intelektualci neutralni prilikom svog izbora ideja kojima su spremni da se pozabave? Hajek smatra da nisu. Oni se ne zauzimaju niti pokušavaju da šire sve vrste ideja. Oni daju veoma jasnu i, u izvjesnom pogledu, veoma razumljivu prednost nekima od njih. Oni daju prednost idejama koje im obezbjeđuju posao i prihode i koje povećavaju njihovu moć i prestiž.
Oni, stoga, traže ideje sa specifičnim karakteristikama. Oni traže ideje koje povećavaju njihovu ulogu u državi zato što je država obično njihov glavni poslodavac, sponzor ili donator. I to nije sve.
Prema Hajeku, “moć ideja raste u proporciji sa njihovom uopštenošću, apstraktnošću, pa čak i neodređenošću”. Prema tome ne predstavlja iznenađenje što su intelektualci uglavnom zainteresovani za apstraktne ideje koje nisu direktno primjenljive. To je, također, i način mišljenja gdje imaju komparativnu prednost. Nisu dobri kad je riječ o pojedinostima. Nemaju ambiciju da riješe problem. Nisu zainteresovani da se pozabave svakodnevnim poslovima običnih građana. Hajek to jasno kaže: “Intelektualac po čitavoj svojoj dispoziciji nije zainteresovan za tehničke detalje ili praktične teškoće.” On je zainteresovan za vizije i utopije i zbog toga što “socijalistička misao duguje svoju privlačnost uglavnom svom vizionarskom karakteru” (dodao bih i nedostatku realizma i utopijskoj prirodi), intelektualac teži da postane socijalista.
Na sličan način Rejmond Aron u svom slavnom eseju “Opijum intelektualaca” analizira ne samo dobro poznatu razliku između revolucionarnog i reformističkog načina mišljenja, već – a to je relevantnije u ovom kontekstu – i razliku između “prozaičnog” i “poetskog”. S obzirom na to da “prozaičnom modelu razmišljanja nedostaje raskoš utopije” (Rodžer Kimbal), socijalistički prilaz je, da se poslužim Aronovim riječima, baziran na “poeziji nepoznatog, budućnosti i apsoluta”. Kako ja to razumijem, upravo je to carstvo intelektualaca. Neki od nas žele odmah da dodaju da je “poezija o apsolutnom nehumana poezija”.
2. Kao što sam rekao, intelektualci žele da povećaju sopstveni prestiž i moć. Kada smo mi, u komunističkim zemljama, nailazili na Hajekove ili Aronove ideje imali smo problema da shvatimo njihovu važnost. One nam daju veoma neophodno objašnjenje tadašnje, pomalo čudne prominencije intelektualaca u našem društvu. Naši intelektualci ne vole, naravno, da čuju to i ne žele da priznaju to, jer njihov čudno istaknuti položaj koegzistira sa veoma oslabljenim odsustvom intelektualne slobode koju intelektualci vrednuju veoma visoko. To nije, međutim, bio jedini argument. Komunističkim političarima bili su neophodni njihovi drugovi-pratioci. Njima su bili potrebni njihovi “dileri ideja”, njihovo “uobličavanje javnog mnenja”, njihova apologija neljudskog, iracionalnog, i neefikasnog režima. Političarima je bila potrebna njihova sposobnost da im obezbjede opšte, apstraktne i utopijske ideje. Političarima je naročito bila potrebna njihova spremnost da se bave hipotetičkom budućnošću, umjesto da kritikuju ni malo ružičastu realnost.
Intelektualci u to vrijeme, a ne mislim na život u godinama Staljinovog terora, nisu bili srećni. Bili su duboko razočarani sopstvenom ekonomskom dobrobiti. Bili su frustrirani mnogim ograničenjima sa kojim su se suočavali i morali da ih slijede. Pozicija intelektualaca u komunističkom društvu bila je, ipak, relativno visoka i, što je paradoksalno, veoma prestižna (imam na umu, naravno, njihovu relativnu poziciju). Komunistički vladari su u svom arbitrarnom i voluntarističkom bavljenju narodom koristili i zloupotrebljavali intelektualce i bili su u stanju da im to nadoknade. To je dovelo intelektualce u veoma tešku situaciju. Oni nisu bili “vrednovani” (ili procjenjivani) nevidljivom rukom tržišta, već veoma vidljivom rukom vladara tog društva. Na moju veliku žalost, mnogi intelektualci nisu bili u stanju (ili nisu željeli) da shvate opasne implikacije takvog aranžmana.
Kao rezultat toga, a to nije bilo iznenađenje za mene, nakon pada komunizma, u našem iznenadno slobodnom društvu, gdje su uklonjena mnoga (ako ne i sva) prethodna ograničenja praktično preko noći, prva frustrirana grupa koja je otvoreno protestovala bili su intelektualci – “novinari, nastavnici, publicisti, radio komentatori, pisci i umetnici” (da citiram Hajeka). Oni su protestovali protiv neprijatnih ograničenja koje je nametalo tržište. Otkrili su veoma brzo da slobodnom društvu (i slobodnom tržištu) možda nisu toliko potrebne njihove usluge, kao što je to bilo u prošlosti. Oni su naročito shvatili da će ocjena o njima, koju bi napravile bezlične snage ponude i potražnje, biti ne samo nepovoljnija od njihove samoocjene (Robert Nozik je u pravu kada kaže da “intelektualci osjećaju da su najdragoceniji ljudi”) već i od ocjene koju su davali političari i birokrate starog režima. Oni su zato postali prva vidljiva i bučna kritika našeg novooslobođenog društva, o kojem smo snivali decenijama.
U svojoj elitističkoj kritici tržišta, nedovoljno “humanih” zakona ponude i potražnje i cijena, što nije bio rezultat eksplicitno ničije odluke i namere, oni su – moram priznati – relativno uspješni. Valja znati da su oni – naročito na početku, ali se plašim da se to nije mnogo promijenilo – bili kritičniji prema tržišnoj ekonomiji (i nedostatku preraspodele u njihovu korist) nego ostatak društva, jer je na njihovo veliko iznenađenje standard običnog čovjeka porastao, bar relativno, više nego njihov. Šumpeter je bio u pravu kada je 1942. u knjizi Kapitalizam, socijalizam i demokratija napisao svoju poznatu ocjenu da se “kapitalističko postignuće ne sastoji tipično iz toga da obezbjedi više svilenih čarapa za kraljice, već da ih donese na dohvat radnica u fabrikama u zamjenu za sigurno smanjenje količine napora”. Ta jednostavna istina jeste nešto što mnogi intelektualci nisu bili spremni ili nisu željeli da prihvate.
Mi, koji smo danas ovdje, znamo da sistem slobodnog tržiša ne nagrađuje većinu niti “najbolje i najpametnije” (Džon K. Vilijams), već one koji – na bilo koji način i u bilo kojoj formi – zadovoljavaju ukuse i preferencije drugih ljudi. Slažemo se sa Hajekom da “niko ne može da ustanovi i očuva putem tržišta obim individualnog doprinosa sveukupnoj proizvodnji”. A mi znamo da sistem slobodnog tržišta obično ne nagrađuje one koji su – u sopstvenim očima – najpozvaniji. Pošto intelektualci vrednuju sami sebe, oni preziru tržište. Tržišta ih drukčije ocjenjuju nego oni sami sebe, a uz to tržišta funkcionišu bez njihovog nadzora. Kao rezultat toga, intelektualci su nepoverljivi prema slobodnim tržištima i više vole da budu budžetski finansirani. To je još jedan razlog zašto su naklonjeni socijalizmu.
Ti argumenti nisu novi, ali je naše iskustvo u prvim danima nakon naše takozvane plišane revolucije bilo u tom pogledu više nego poučno. Ono što se u stvari dogodilo predstavljalo je udžbenički primjer više nego što je bilo ko od nas očekivao.
3. U prvoj deceniji 21. veka ne treba isključivo da se usredsredimo na socijalizam. Postoji poznata izreka da ne treba da vodimo stare, već izgubljene bitke. Mislim da je ta poenta vrijedna pažnje, iako ne želim da kažem kako je sa socijalizmom konačno gotovo. Postoje, vjerujem, bar dva argumenta koja opravdavaju da se, također, uzmu u obzir i ostale ideologije. Prva je razlika između tvrde i meke verzije socijalizma, a druga je pojava novog “izma”, zasnovanog na neliberalnim ili antiliberalnim pogledima.
Što se tiče prvog problema, možemo gotovo sa sigurnošću reći da je sa “tvrdom verzijom” – komunizmom – gotovo. To je za nas velika pobjeda, ali ta pobjeda ne treba da nas demotiviše, jer pad socijalizma ne vodi automatski do sistema koji bismo željeli da imamo ili da živimo u njemu. To nije pobjeda ideja klasičnog (evropskog) liberalizma.
Danas, petnaest godina nakon kolapsa komunizma, plašim se, više nego na početku, njegove blaže (ili slabije) verzije – socijal-demokratije, koja je – pod različitim imenima, npr. države blagostanja ili “soziale Marktwirtschaaft” – postala dominantni model ekonomskog i društvenog sistema aktuelne zapadne civilizacije.
Ta verzija je bazirana na velikoj i zaštitničkoj vladi, na širokom regulisanju ljudskog ponašanja i redistribucije prihoda u velikim razmjerama.
Intelektualci vole taj sistem, što možemo vidjeti kako u Evropi tako i u Americi. On im obezbjeđuje novac i lagodan život. Taj sistem im daje priliku da budu uticajni i da budu slušani. Zapadni svijet je još uvijek dovoljno bogat da može da si priušti da podržava i finansira mnoge od njihovih nepraktičnih i direktno nesvrsishodnih djelatnosti. Taj sistem može sebi da dopusti luksuz da zapošljava čopore intelektualaca kako bi koristili svoju “poeziju” za hvaljenje postojećeg sistema, za prodaju koncepta pozitivnih prava, za zastupanje konstruktivističkog koncepta ljudskog djelovanja (umjesto spontane ljudske djelatnosti), za promociju vrijednosti koje su u suprotnosti sa slobodom.
Moramo da shvatimo tu savremenu verziju svjetskog socijalizma, jer naši stari pojmovi mogu da budu nedostatni za razumijevanje nekih suštinskih karakteristika svijeta koji nas danas okružuje. Možda ćemo otkriti i da je nastavljanje sa upotrebom termina “socijalizam” promašeno.
4. Ovo me dovodi do sljedećeg problema. Nakon potpune diskreditacije komunizma i u trenutku nesporne krize evropske socijaldemokratije otvoreno zastupanje socijalizma je postalo nedovoljno privlačno za većinu intelektualaca. Danas je na Zapadu teško pronaći intelektualca koji želi da bude “in” i da bude uticajan a koji bi sebe nazvao socijalistom. Otvoreni socijalizam je izgubio svoju privlačnu snagu i danas ne treba da ga smatramo glavnim protivnikom naših ideja.
Antiliberalne ideje se danas formulišu, šire i propovedaju kao ideologije ili “izmi”, koje – bar formalno i nominalno – nemaju ništa zajedničko sa eksplicitnim tradicionalnim socijalizmom. Međutim, te ideje su mu veoma slične. Uvijek je po sredi ograničavanje (ili uslovljavanje) ljudskih sloboda, ambiciozni društveni inženjering, neobuzdana strast da se ljude “prisili na dobro” protiv njihove volje od strane onih koji su pozvani (T. Sowell), potiskivanje standardnih demokratskih metoda alternativnim političkim procedurama, i uvijek je po sredi osjećanje superirnosti intelektualaca i njihove ambicije.
Imam na umu pokret zelenih (environmentalism) (sa njihovim principom “prvo Zemlja a ne sloboda”), radikalno ljudskopravaštvo (radical humanrightism (zasnovano – kao što je de Džejsi precizno pokazao – na nerazlikovanju prava i “pozitivnih prava”), ideologiju “građanskog društva” (ili “komunitarizam”), koja nije ništa drugo do verzija post-marksističkog kolektivizma koji traži privilegije za organizovane grupe, a kao posljedicu toga dobijamo refeudalizaciju društva. Takođe imam na umu multikulturalizam, feminizam, apolitični tehnokratizam (zasnovan na resantimanu prema politici i političarima), internacionalizam (a naročito njegovu evropsku verziju pod imenom “evropejstvo”) i naglo narastajući fenomen koji nazivam NGO-izam.
Svi oni predstavljaju ideološke supstitute socijalizma. Svi oni nude intelektualcima nove mogućnosti, novi prostor za djelovanje, novu nišu na tržištu ideja. Suočavanje sa tim novim “izmima”, njihovo raskrinkavanje i oslobađanje od njih, može biti teže nego u prošlosti. Ono može biti komplikovanije od borbe protiv starog, eksplicitnog socijalizma. Svako želi da živi u zdravom okruženju; svako želi prevaziđe usamljenost fragmentarnog postmodernog društva i da uzme učešće u pozitivnim aktivnostima različitih klubova, udruženja, fondacija i dobrotvornih organizacija; skoro svako je protiv rasne, religijske ili polne diskriminacije; mnogi od nas su protiv prekomjerne moći države, itd. Demonstriranje opasnosti od takvih prilaza, stoga, često može da znači da duvamo u vjetar.
5. Te alternativne ideologije, i pored toga što je njihovo jedinstvo još uvijek nejasno, nestabilno i neartikulisano, imaju prođu, naročito tamo gde ne nailaze na dovoljan otpor, gdje nalaze na plodno tlo da cvjetaju, u zemljama (ili čitavim kontinentima) gdje su sloboda ( i slobodno tržište) teško oštećeni dugotrajnim kolektivističkim snovima i iskustvima i tamo gde su intelektualci uspjeli da steknu i održe svoj veoma jak uticaj i društveni status. Imam, naravno, na umu prije Evropu nego Ameriku. Upravo Evropu gdje smo svjedoci kako postdemokratija istiskuje demokratiju, gdje dominacija Evropske unije zamjenjuje demokratske aranžmane u zemljama članicama, gdje je Hajekova “paravlada”, povezana sa organizovanim interesima uspješna u rukovođenju politikom, i gdje čak i neki liberali – u svojoj opravdanoj kritici države – ne vide opasnost od ispraznog evropejstva i od duboke (i sve dublje), no ipak samo birokratske unifikacije čitavog evropskog kontinenta. Oni aplaudiraju rastućem formalnom otvaranju kontinenta, ali ne vide da eliminacija nekih granica bez stvarne liberalizacije ljudskih aktivnosti “samo” gura vladu naviše, što znači do nivoa gdje nema demokratske odgovornosti i gdje odluke donose političari koje su imenovali političari, a ne građani na slobodnim izborima.
Evropski ustav je bio pokušaj da se takav sistem nametne i konsoliduje u zakonskoj formi. Bio je to pokušaj da se on konstituiše. Stoga je više nego važno što su francuski i holandski referendumi okončali tu stvar, što su prekinuli jedan naizgled ireverzibilan proces u pravcu “jačanja Evrope” i da su, nadamo se, pokrenuli ozbiljnu diskusiju – nazvanu u evrogovoru “periodom refleksije”. Ne smatram da će taj dozvoljeni period refleksije, koji je organizovan odozgo, otići dovoljno daleko da otkrije duboko ukorijenjene uzroke tekućih evropskih problema. Taj period, ipak, otvara vrata. Treba da iskoristimo tu mogućnost za preostale građane koji čine naše društvo slobodnim, demokratskim i prosperitetnim.
To je politički sistem koji ne smije biti uništen postmodernom interpretacijom ljudskih prava (sa njenim naglaskom na pozitivnim pravima, dominacijom grupnih prava i ovlašćenjima nad individualnim pravima i odgovornostima i denacionalizacijom građana), slabljenjem demokratskih institucija koje imaju nezamjenljive korijene isključivo na teritoriji država, gubitkom neophodne koherentnosti različitih društvenih entiteta izazvanog “multikulturalnošću”, rascjepom širom kontinenta (omogućen kada su odluke donijete na nivou koji je veoma udaljen od individualnog građanina i gdje su glasači čak više rasuti nego u suverenim državama).
To je ekonomski sistem koji ne smije biti oštećen prekomernom vladinom regulativom, fiskalnim deficitom, teškom birokratskom kontrolom, pokušajima da se usavrši tržište sredstvima konstruisanja “optimalnih” tržišnih struktura, velikim subvencijama privilegovanim ili zaštićenim industrijama i firmama, rigidnostima na tržištu radne snage itd.
To je socijalni sistem koji ne smije biti uništen svim zamislivim vrstama stvari koje obeshrabruju, naročito ne velikodušnim isplatama iz repertoara države blagostanja, redistribucijom u velikim razmjerama i brojnim formama vladinog paternalizma.
To je sistem ideja koji će biti zasnovana na slobodi, ličnoj odgovornosti, individualizmu, prirodnoj brizi za druge i istinskim moralnim ponašanjem u životu.
To je sistem veza i odnosa pojedinačnih zemalja koji ne smije biti zasnovan na lažnom internacionalizmu, nadnacionalnim organizacijama i pogrešnim shvatanjem globalizacije i spoljašnjosti, već na duhu dobrosusedstva slobodnih, suverenih zemalja i međunarodnih paktova i sporazuma.
Tvorci Mont Pelerin društva, Hajek i Fridman, zajedno sa drugima, uvijek su insistirali na borbi za ono što djeluje politički nemoguće. Mi treba da nastavimo da radimo isto.
Izvor: http://katalaksija.com/